عملکرد بازار بیمه اتکایی از جهات ذیل به قانون اعداد بزرگ کمک می کند:

شرکت بیمه اتکایی می تواند با بیمه مجدد تعداد زیادی از شرکتهای بیمه مستقیم، ریسک این شرکتها را متنوع تر ساخته و موجب گردند شرکتهای بیمه مستقیم به صدور تعداد بیشتری بیمه نامه بپردازند همچنین موجب گستردگی جغرافیایی و کاهش ریسک بیمه گران مستقیم می گردند.

 بیمه اتکایی فرایندی است در جهت انجام اهداف ذیل:
1) با ارائه مکانیزمی برای تخصیص بودجه به کارآمدترین ظرفیت ، 2) با ایجاد تنوع و فراهم آوردن امکان انتقال ریسک  3) با ایجاد تغییرات در ساختار پرتفوی شرکتهای بیمه

این موارد هم در سطح ملی و هم در سطح بین المللی کاربرد دارد.

کارکرد بیمه اتکایی
هیچ شرکت بیمه ای توانایی مالی صدور تعداد نامحدود پوشش های بیمه ای (قراردادها) در رشته های مختلف را ندارد. بیمه اتکایی روشی کارآمد و کم هزینه برای تقسیم ریسک بین چند شرکت بیمه اتکایی می باشد. از دیگر مزایا و کارکردهای بیمه اتکایی می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
 1) تامین مالی 2) افزایش ظرفیت (Capacity) 3) تثبیت میزان خسارت 4) محافظت در برابر خطرات فاجعه آمیز 5) همکاری در فرایند صدور 6) تسهیل ورود به رشته های بیمه ای جدید
در طراحی یک برنامه بیمه اتکایی (Reinsurance Programme)، اولین گام تعیین میزان نگهداری خالص (Net Retention) و تعیین حد پوشش بیمه اتکایی است. اگر میزان خالص نگهداری خیلی کم باشد، از میزان سرمایه به طور موثر استفاده نمی شود. میزان نگهداری کم احتمالاً به معنای نتیجه صدور کمتر و درآمد پایین سرمایه گذاری است. از سوی دیگر ، اگر سطح نگهداری بسیار زیاد باشد، بیمه گر با تنوع زیاد در نتایج بیمه گری و در مواردی ، به احتمال زیاد با زیان مالی روبرو می شود. برنامه بیمه اتکایی می بایست بر اساس نیازهای شرکت های بیمه مستقیم بروز رسانی شده و مطابق با شرایط تغییر کند.
به طور کلی، تصمیم گیری در خصوص میزان ظرفیت نگهداری بر اساس عوامل زیر تعیین می گردد:
 1) منابع خود بیمه گر، یعنی سرمایه پرداخت شده و ذخایر
 2) مبلغ حق بیمه ای که انتظار تولید آن می رود
 3) ترکیب پرتفوی، یعنی اندازه و تعداد بیمه نامه ها
 4) رشته های مورد بیمه
 5) موقعیت جغرافیایی و گستردگی خطرات
 6) تجربه قبلی بیمه گر در رشته مورد بیمه
 7) سود مورد انتظار از عملیات بیمه گری
 8) احتمال زیان
 9) استراتژی سرمایه گذاری شرکت
 10) هزینه بیمه اتکایی و میزان دسترسی به آن
 11) قوانین و مقررات حاکم و کنترل نرخ برابری ارز

هزینه بیمه اتکایی
 در قراردادهای نسبی (Proportional Treaty)، بیمه گر اتکایی کارمزد اتکایی را به بیمه گر واگذارنده پرداخت می کند. میزان کارمزد اتکایی در برخی موارد با توجه به ضریب خسارت متفاوت خواهد بود.  به طور کلی کارمزد اتکایی بخشی از هزینه های تحصیل بیمه نامه بیمه گر مستقیم را پوشش می دهد. علاوه بر آن در نظر گرفتن کارمزد مشارکت در منافع (Profit Commission) در قراردادهای اتکایی نسبی کاملاً متداول است که در صورت سودده بودن قرارداد، بیمه گر اتکایی درصدی از سود حاصل را به بیمه گر واگذارنده پرداخت می کند.
قراردادهای مازاد خسارت(Excess of Loss Treaty)  با قراردادهای نسبی متفاوت می باشند زیرا شرکت بیمه واگذارنده و بیمه گر اتکایی میزان پوشش بیمه، حق بیمه و خسارت را به یک نسبت تقسیم نمی کنند. بیمه گر اتکایی تنها زمانی خسارت به شرکت واگذارنده پرداخت می کند که میزان خسارت از حد توافق شده (Priority) فراتر رفته باشد. به طور کلی، شرکت واگذارنده حق بیمه ای را به بیمه گر اتکایی پرداخت می کند که تابع ماهیت و میزان پوشش بیمه شده توسط بیمه گر اتکایی است و در این قرارداد بیمه گراتکایی هیچ گونه کارمزدی به شرکت واگذارنده پرداخت نمی کند. این حق بیمه ریسک را هزینه تمام شده ( Burning Cost ) می گویند.
در قراردادهای مازاد خسارت، روش تعیین نرخ پیچیده تر است زیرا بیمه گر اتکایی انتظار سودآوری بلند مدت دارد. در صورت افزایش میزان خالص نگهداری شرکت واگذارنده، نرخ نیز کاهش می یابد.
در کشورمان بدلیل عدم کنترل و مدیریت ریسک در تعدادی از شرکتهای بیمه مستقیم  و عدم ارتباط با بیمه گران اتکایی خارجی حق بیمه واقعی تعیین نمی گردد و شرکت بیمه اتکایی همواره در معرض خطر قرار دارد و کوچکترین اهمال و کنترل نادرست می تواند به ورشکستگی یک شرکت بیمه اتکایی داخلی منجر گردد. یکی از علتهای نیاز به کنترل و مدیریت ریسک در بیمه گران اتکایی داخل کشور عدم حضور و تبادل ریسک با کشورهای پیشرفته و منطقه می باشد که بدلیل پرتفوی بسیار بالا در مدیریت ریسک تخصص و تجربه بسیار بیشتری دارند.